کد مطلب:129736 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:237
ادامه ی رسالت تبلیغی در دمشق
دمشق برای بنی امیه یك مركز اساسی به شمار می رفت؛ زیرا یزید آن را پایتخت خویش قرار داده بود. او دستور داد مردم را جمع كنند و اسیران حسین (ع) را با وضعیتی فجیع
وارد سازند. یزید می خواست از این حالت بر ضد اهل بیت بهره برداری كند. اما حضرت زینب (س) رسالت جاودانه ی خویش را انجام داد و در همان مجلس برخاست و گریبان چاك كرد و با صدایی اندوهگین و جان سوز فریاد برآورد: یا حسین! یا حبیب مصطفی! یا فرزند فاطمه زهرا! راوی می گوید همه حاضران در مجلس گریستند در حالی كه یزید ساكت بود. [1] .
شیخ صدوق از فاطمه دختر علی (ع) [2] نقل می كند كه گفت: «هنگامی كه ما را در حضور یزید بن معاویه نشاندند نخست دلش به حال ما سوخت و با ما مهربانی كرد. سپس مردی سرخ گون از اهل شام برخاست و گفت: ای امیرمؤمنان! این دخترك را به من ده تا خدمتكارم باشد. من كه دختركی خوب روی بودم به وحشت افتادم و ترسیدم و گمان بردم كه او چنین می كند. در نتیجه جامه ی خواهرم را كه از من بزرگ تر و داناتر بود گرفتم؛ و او گفت به خدا دروغ گفتی و ملعون شدی، این حق را نه تو داری نه او. یزید به خشم آمد و گفت تو دروغ گفتی به خدا سوگند اگر بخواهم این كار را انجام می دهم! خواهرم گفت: نه به خدا سوگند، خداوند چنین حقی را به تو نداده است مگر اینكه از دین ما خارج شوی و به دین دیگری درآیی.
یزید به خشم آمد و گفت: با من چنین برخورد می كنی؟ كسانی كه از دین خارج شدند پدر و برادرت بودند. فرمود: تو و جدت و پدرت با دین خدا و دین پدرم و برادرم و جدم هدایت یافتید. گفت: دروغ گفتی ای دشمن خدا! فرمود: امیری ظالمانه دشنام می دهد و با قدرتش چیره می گردد. فاطمه گوید: گویی كه آن ملعون شرم كرد و ساكت شد...». [3] .
حضرت زینب (س) به حق یكی از بارزترین مصادیق آیه ی «الذین یبلغون رسالات الله و یخشونه و لایخشون أحدا الا الله» [4] بود. وی در مجالس حاكمان ستمگر از هیچ كس نترسید و هدف او انجام رسالت بزرگش به نیكوترین وجه بود. او موفق شد رسالتهای الهی را به
دشمنان خدا یعنی بنی امیه برساند و نیز توانست همه چیز را تغییر دهد و دشمن را از رسیدن به هدفهای پلیدش باز دارد.
بنابراین ما می توانیم بگوییم كه چنانچه زینب، ام كلثوم و فاطمه دختر امام حسین (ع) [5] و سخنرانیهای كوبنده ی شان در كوفه و شام نبود، بنی امیه صدای عدالت انسانی را كه امام حسین (ع) در كربلا و در روز عاشورا بلند كرد خاموش می ساخت. به طوری كه امروزه نه از كربلا نامی باقی بود و نه از حسین (ع).
وارد سازند. یزید می خواست از این حالت بر ضد اهل بیت بهره برداری كند. اما حضرت زینب (س) رسالت جاودانه ی خویش را انجام داد و در همان مجلس برخاست و گریبان چاك كرد و با صدایی اندوهگین و جان سوز فریاد برآورد: یا حسین! یا حبیب مصطفی! یا فرزند فاطمه زهرا! راوی می گوید همه حاضران در مجلس گریستند در حالی كه یزید ساكت بود. [1] .
شیخ صدوق از فاطمه دختر علی (ع) [2] نقل می كند كه گفت: «هنگامی كه ما را در حضور یزید بن معاویه نشاندند نخست دلش به حال ما سوخت و با ما مهربانی كرد. سپس مردی سرخ گون از اهل شام برخاست و گفت: ای امیرمؤمنان! این دخترك را به من ده تا خدمتكارم باشد. من كه دختركی خوب روی بودم به وحشت افتادم و ترسیدم و گمان بردم كه او چنین می كند. در نتیجه جامه ی خواهرم را كه از من بزرگ تر و داناتر بود گرفتم؛ و او گفت به خدا دروغ گفتی و ملعون شدی، این حق را نه تو داری نه او. یزید به خشم آمد و گفت تو دروغ گفتی به خدا سوگند اگر بخواهم این كار را انجام می دهم! خواهرم گفت: نه به خدا سوگند، خداوند چنین حقی را به تو نداده است مگر اینكه از دین ما خارج شوی و به دین دیگری درآیی.
یزید به خشم آمد و گفت: با من چنین برخورد می كنی؟ كسانی كه از دین خارج شدند پدر و برادرت بودند. فرمود: تو و جدت و پدرت با دین خدا و دین پدرم و برادرم و جدم هدایت یافتید. گفت: دروغ گفتی ای دشمن خدا! فرمود: امیری ظالمانه دشنام می دهد و با قدرتش چیره می گردد. فاطمه گوید: گویی كه آن ملعون شرم كرد و ساكت شد...». [3] .
حضرت زینب (س) به حق یكی از بارزترین مصادیق آیه ی «الذین یبلغون رسالات الله و یخشونه و لایخشون أحدا الا الله» [4] بود. وی در مجالس حاكمان ستمگر از هیچ كس نترسید و هدف او انجام رسالت بزرگش به نیكوترین وجه بود. او موفق شد رسالتهای الهی را به
دشمنان خدا یعنی بنی امیه برساند و نیز توانست همه چیز را تغییر دهد و دشمن را از رسیدن به هدفهای پلیدش باز دارد.
بنابراین ما می توانیم بگوییم كه چنانچه زینب، ام كلثوم و فاطمه دختر امام حسین (ع) [5] و سخنرانیهای كوبنده ی شان در كوفه و شام نبود، بنی امیه صدای عدالت انسانی را كه امام حسین (ع) در كربلا و در روز عاشورا بلند كرد خاموش می ساخت. به طوری كه امروزه نه از كربلا نامی باقی بود و نه از حسین (ع).
[1] اللهوف، ص 213 و به نقل از آن نفس المهموم، ص 442.
[2] مزي مي گويد: فاطمه دختر علي بن ابي طالب قرشيه هاشميه، همان فاطمه صغري است كه در سال 117 ه. ق درگذشت (ر. ك. تهذيب الكمال، ج 35، ص 261، شماره ي 7903).
[3] امالي صدوق، ص 139، مجلس 31، ح 2؛ الارشاد، ج 2، ص 121.
[4] سوره ي احزاب، آيه ي 39: كساني كه رسالتهاي خدا را تبليغ مي كنند و از او مي ترسند و از هيچ كس جز خداوند بيم ندارند.
[5] مزي مي گويد: «فاطمه دختر حسين بن علي بن ابي طالب قرشيه هاشميه مدنيه، خواهر علي بن الحسين زين العابدين است... او از جمله ي كساني بود كه پس از قتل پدرش به دمشق رفت و سپس به مدينه آمد.» (ر. ك. تهذيب الكمال، ج 35، ص 254، شماره ي 7901).